Na het succes van de eerste Intelsat satellieten eind de jaren '60 kreeg ruimtevaart een nieuwe dimensie aangezien een wereldwijd communicatienetwerk nu realistisch werd. Europa dacht er vanaf 1965 aan zijn Europa draagraket aan te passen voor het lanceren van geostationaire communicatiesatellieten en meteen begon de Europese industrie met het ontwikkelen van dergelijke kunstmanen. In tegenstelling tot de Amerikaanse communicatiesatellieten, die gestabiliseerd werden via rotatie, koos Europa voor het stabiliseren van satellieten op drie assen. Europa dacht dat bij op drie assen gestabiliseerde satellieten de toekomst lag en uiteindelijk ontstonden er twee grote programma’s voor communicatie en televisiesatellieten. Het Symphonie en Orbital Test Satellite (OTS) programma zouden Europa een immense duw in de rug geven op vlak van satellietcommunicatie en de twee Symphonie satetellieten zouden ’s werelds eerste op drie assen gestabiliseerde geostationaire communicatiekunstmanen worden.